Yoko Taro, de visionair achter veelgeprezen titels zoals Nier: Automata en Drakengard, heeft vaak de diepgaande impact van de game ICO op de videogame -industrie besproken. In 2001 gelanceerd voor de PlayStation 2, heeft ICO sindsdien een cult -aanhang verdiend vanwege het unieke minimalistische ontwerp en het dwingende verhaal zonder woorden.
Taro heeft het revolutionaire karakter van de centrale monteur van ICO benadrukt, waar spelers het personage Yorda begeleiden door haar hand vast te houden. Hij merkte op: "Als ICO je in plaats daarvan een koffer had gedragen, zou het een ongelooflijk frustrerende ervaring zijn geweest." Deze innovatieve aanpak daagde de conventionele gameplay -mechanica van zijn tijd uit door spelers te verplichten een ander personage te leiden, waardoor interactiviteit in games opnieuw wordt gedefinieerd.
Ten tijde van de release van ICO draaide een succesvol spelontwerp vaak om het handhaven van de betrokkenheid van spelers, zelfs wanneer game -elementen werden vereenvoudigd tot basisblokjes. ICO nam echter een ander pad door zich te concentreren op emotionele resonantie en thematische diepte in plaats van alleen mechanische innovatie. Taro gelooft dat ICO heeft aangetoond dat kunst en verhaal meer kunnen zijn dan alleen aanvullend op gameplay; Ze kunnen centraal staan in de spelervaring zelf.
Label ICO als "Epoch Making", crediteert Taro het met het aanzienlijk wijzigen van de loop van de game-ontwikkeling. Hij juicht de game toe voor het laten zien dat videogames een diepe betekenis kunnen overbrengen door subtiele interacties en sfeervolle ontwerp.
Naast ICO erkent Taro ook de invloed van twee andere baanbrekende spellen: Undertale van Toby Fox en Limbo door PlayDead. Hij beweert dat deze titels de horizon van interactieve media hebben uitgebreid, wat illustreert dat videogames rijke emotionele en intellectuele ervaringen kunnen bieden.
Voor enthousiastelingen van de creaties van Yoko Taro, biedt zijn waardering voor deze spellen een kijkje in de inspiraties die zijn eigen projecten voeden. Het benadrukt ook de continue evolutie van videogames als een dynamische en expressieve kunstvorm.
