Yoko Taro, wizjoner uznanych przez krytyków tytułów, takich jak Nier: Automata i Drakengard, często omawiał głęboki wpływ gry ICO na branżę gier wideo. Wprowadzony na rynek w 2001 roku na PlayStation 2, ICO odtąd zdobył kult z powodu unikalnego minimalistycznego projektu i fascynującej narracji opowiadanej bez słów.
Taro podkreślił rewolucyjny charakter centralnego mechanika ICO, w którym gracze prowadzą postać Yorda, trzymając ją za rękę. Zauważył: „Gdyby ICO za zadanie noszenia walizki wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące doświadczenie”. To innowacyjne podejście zakwestionowało konwencjonalną mechanikę rozgrywki swoich czasów, wymagając od graczy innej postaci, w ten sposób na nowo definiując interaktywność w grach.
W momencie premiery ICO udany projekt gry często obracał się wokół utrzymania zaangażowania gracza, nawet gdy elementy gry zostały uproszczone do podstawowych kostek. Jednak ICO podjęła inną ścieżkę, koncentrując się na rezonansie emocjonalnym i głębi tematycznej, a nie samej innowacji mechanicznej. Taro uważa, że ICO wykazało, że sztuka i narracja mogą być czymś więcej niż uzupełniającym rozgrywkę; Mogą być kluczowe dla samego doświadczenia w grach.
Etykietowanie ICO jako „epokowania”, Taro przypisuje go znaczącej zmianie przebiegu rozwoju gier. Oklaskuje grę, aby pokazać, że gry wideo mogą nadać głębokie znaczenie poprzez subtelne interakcje i atmosferyczne projektowanie.
Poza ICO Taro uznaje również wpływ dwóch innych przełomowych gier: Undertale autorstwa Toby Fox i Limbo autorstwa PlayDead. Twierdzi, że tytuły te rozszerzyły horyzonty interaktywnych mediów, ilustrując, że gry wideo mogą oferować bogate doświadczenia emocjonalne i intelektualne.
Dla entuzjastów dzieł Yoko Taro jego uznanie dla tych gier daje wgląd w inspiracje napędzające jego własne projekty. Podkreśla także ciągłą ewolucję gier wideo jako dynamiczną i ekspresyjną formę sztuki.
